Deze week, een jaar geleden. Ik liep een school binnen om een concert te geven. Onderweg had ik gehoord dat Leonard Cohen was overleden. Een leerkracht wees me de weg, en zei: “Nou, haha, je moet maar iets van Cohen spelen hè. Kan je dat?”
Ik zei niets. Maar ik dacht: ik kan me niet herinneren dat ik de afgelopen jaren een optreden heb gedaan waar ik níet iets van Cohen heb gespeeld. Altijd zat er een liedje in de set verstopt, bijvoorbeeld Chelsea Hotel #2, waar ik de zin over de blowjob door Janis Joplin soms wat zachter zong, afhankelijk van de gemiddelde leeftijd van het publiek. Of Dance me to the end of love, waarbij ik Jurren menigmaal rood aan zag lopen tijdens de melodica-solo.
Maanden geleden namen we deze op. Gewoon thuis, omdat we daar zin in hadden. Nu, vlak na de eerste sterfdag van Cohen, zing ik hem weer en deel ik hem. Video door Jurren Mekking, tekst en muziek door de onvolprezen meester, wiens liedjes ik nooit zal stoppen te vertolken.
-X- Channah